Was het maar een baan!

De verkiezingen komen er aan en hoewel het nog een jaar duurt, zijn we achter de schermen al ontzettend druk met de voorbereidingen voor volgend jaar. De gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart 2018!

Terwijl ik zo het draaiboek doorlees kom ik ook de profielschetsen tegen van de functies in de lokale politiek en daar word ik me een partijtje vrolijk van :D.

Hoe spannend was het toen ik 8 jaar geleden mijn motivatiebrief schreef. Ook toen was er een profielschets en ik zag al die competenties en dacht: “Suzanne, niet te lang nadenken gewoon schrijven!” Ik vond het heftig hoor, wat er allemaal van je gevraagd werd. Ik woonde nog maar net 2 jaar in Dronten en kende de weg naar het centrum, de school, het consultatiebureau en de verloskundige. Dat is kris kras door Dronten, dus dat scheelde wel, maar eh…Swifterband is met een T! Die fout heb ik ook gemaakt 😉

Fabian was een baby en dus was Sophia nog geen 6. Pieter 4 en Charlotte 3. En mama wilde de politiek in. Ik was ook gastouder van 3 kinderen en als ik er nu op terugkijk dan denk ik: “Hoe dan?” Maar het was een goed besluit.

De profielschetsen komen me nu heel logisch voor en ik heb zoveel geleerd! Als het een baan was, dan had ik dit graag willen doen! Het is veelzijdig en afwisselend. Je leert elke dag bij en je mag je overal mee bemoeien :D. Overal waar je loopt, fietst of rijdt denk je: “Kijk daar mocht ik iets van vinden!” Zo kan ik met trots langs het station rijden. Wat is het mooi geworden en wat ben ik blij dat de PvdA erop aandrong om voor de afwerking toch de luxe variant te kiezen. Het hele gebied zal er over een paar jaar zo anders uitzien. En wat een paar jaar geleden zo ver weg leek, komt steeds dichterbij.

Rijd ik op de West dan zie ik de tweede kantoorvilla. Jammer dat we dat hebben toegestaan. De PvdA stemde tegen, maar de meerderheid beslist. Het zouden villa’s worden met een luxe uitstraling. Over smaak valt niet te twisten, maar ik vind ze niet passen. Helaas, maar ook dat hoort erbij.

Het gaat niet alleen over stenen nee. Het gaat voornamelijk over mensen. En dat vind ik er zo mooi aan. Je weet dat er soms pijnlijke keuzes worden gemaakt en dan zet je alles op alles om de pijn zo veel mogelijk te verzachten. Misschien is dat ook wel een reden geweest voor mij om de speelgoedbank te beginnen. Ik liep politiek muurvast. Kon geen kant op. Er moest zwaar worden bezuinigd en als oppositiepartij kregen we geen ruimte. Het was op momenten behoorlijk frustrerend, want ik wilde zo graag. Het hoort er allemaal bij. Frustratie is op momenten niet erg, maar je moet volhouden. Doorzetten. Heb je deze week verloren? Jammer dan, maar het onderwerp van vandaag vraagt weer je onverdeelde aandacht! Boos zijn mag, maar niet te lang.

En dan de zenuwen. De zenuwslopende minuten voor aanvang van de vergadering. Iedere keer opnieuw. Soms gaat het makkelijker en soms voelt het als de eerste keer. Het moment dat je de knop van je microfoon indrukt….diep ademhalen….”Dank u wel. Voorzitter,….” En als ik voel dat ik een punt heb gemaakt en de adrenaline door mijn lijf giert, mijn hoofd als een tomaat voelt en ik met een trillende hand een slokje water neem, dan weet ik: “Suzanne je hebt het goed gedaan!”

Nou als jij nou denkt: “Dat wil ik ook!” Kom dan gewoon een keertje langs. Ik vertel je er graag meer over!